.... a gdzie plany, gdzie uzgodnienia?

Co powoduje, że sieci elektroenergetyczne w Azji wyglądają jakby nikt nad nimi nie panował? A może niewiele osób ogarnia temat?

Wyjaśnienie jest bardzo prozaiczne i trudne do zaakceptowania w Europie.

1. Historia i rozwój miast

Wiele azjatyckich metropolii rosło bardzo szybko, często bez jednolitego planu urbanistycznego.

Energia elektryczna była dodawana etapami, w miarę jak przybywało mieszkańców i firm.

W efekcie mamy patchwork różnych rozwiązań technicznych, z różnych dekad.

2. Napowietrzne zamiast podziemnych

Położenie kabli pod ziemią wymaga ogromnych inwestycji.

W krajach, gdzie budżet jest ograniczony, łatwiej i taniej jest dołożyć kolejny przewód na istniejący słup.

W tropikach i na terenach zalewowych dodatkowym problemem jest woda – podziemne kable wymagają wtedy jeszcze lepszego zabezpieczenia, co podnosi koszty.

3. Wielu operatorów na jednej infrastrukturze

Oprócz energetyki są firmy internetowe, telekomunikacyjne, telewizje kablowe.

Każdy ciągnie własny kabel, często bez uzgadniania z innymi.

4. Brak jednolitych przepisów i konserwacji

W Europie istnieją rygorystyczne normy bezpieczeństwa.

W wielu krajach Azji normy są słabsze lub gorzej egzekwowane.

Naprawy często są punktowe – zamiast modernizować cały odcinek, podłącza się tylko nowy przewód.

5. Priorytet: dostępność i cena energii

Najważniejsze jest to, by prąd był w ogóle dostępny i tani.

Estetyka, porządek czy długofalowe bezpieczeństwo schodzą na dalszy plan.